Árneshreppur Magiczne odludzie na Westfjordach. Cel był prosty Krossneslaug, basen wybudowany w czasach prosperity regionu, czyli lata 50′ XX wieku. By zrozumieć sens, dlaczego taki basen na odludziu, trzeba trochę zagłębić się w historię. W okresie między wojennym przetwarzano tutaj śledzia, którego połowy tworzył miejsca pracy i warunki do życia setek ludzi. Były to trzy wsie, Eyri w fiordzie Ingólfsfjörður, Djúpavík i Norðurfjörður. na początku XX wieku, przybyli tu pierwsi osadnicy, którzy w zaczęli przetwarzać ryby, głównie śledzia. W okresie II wojny światowej, w pierwszych dwóch wsiach, wybudowano duże przetwórnie, pracujące do 1954, gdy nagle wszystko się skończyło. Połowy w owym czasie były pozbawione kontroli, więc łowiło tu pół świata, sądząc, że zasoby są bezkresne. Było to błędne przekonanie. Kilka lat potem Islandia ogłosiła rozszerzone narodowe strefy przybrzeżne i rozpoczęła się wojna dorszowa, trwająca ponad 20 lat. Z domu udałem się do Holmaviku, a potem 100 km szutrową drogą wijącą się jak na Westfjordy przystało, wokół fiordów. Deszczowy dzień mi cały szutrowy odcinek, padający deszcz sprawił, że droga zrobiła się błotnista. 100 km zajęło mi 3 godziny, a po dotarciu do celu musiałem umyć samochód. Na szczęście lokalsi byli przygotowani na takie występy i znalazłem w porcie odpowiedni sprzęt do mycia. Wieczór w Norðurfjörður był barowy, deszcz mgła, więc nie pozostało nic innego […]
Read More
Wakacje wpadki, wzloty i inne islandzkie przygody. Część 3 Plaża Reynisfjara Po tygodniu pracy zawodowej nastał kolejny tydzień wolny, tak więc wykorzystaliśmy go na ostatni wakacyjny wyjazd. Tym razem pojechaliśmy na dawno nieodwiedzane południe-Suðurland oraz dalej na wschód. Celem podstawowym był Vatnajökull. Ponieważ tego dnia pogoda była bardzo deszczowa, dlatego pojechaliśmy od razu 830 km do Höfn, który okazał się najdalej wysuniętym miejscem zwiedzania. Fiesta w wersji minicampera ? Tu muszę wam się przyznać, że miałem już dość deszczu i namiotu więc stwierdziłem, że można spać w samochodzie. Użyłem trochę drewna, zasłonki, materac i okazało się, że w Fieście zmieściło się płaskie łóżko 170 na 120 cm, a także stolik i telewizor, było wygodnie, ciepło i sucho. Pomimo wiatru i deszczu wyjazd był bardzo przyjemny. Pole namiotowym w Höfn okazało się bardzo przyjazne, można było się wykąpać i skorzystać z kuchni przy cywilizowanym stoliku i ciepłej kawie, tym bardziej że nie wiele jest takich kempingów na wyspie. Dzień 2 Vestrahorn – magiczna góra. Po szybkiej kawie wczesnym porankiem pojechaliśmy na Stokksnes. Miejsce, szczególnie upodobali sobie fotografowie, ze względu na malowniczą górę Vestrahorn, która w połączeniu z plażą u jej podnóża i słońcu, do którego akurat miało się szczęście, stanowi niemal epicki obiekt fotograficzny. Jest […]
Read More
Wakacje wpadki, wzloty i inne islandzkie przygody.Część 1 Skólavörðustígur ulica z charakterystyczną tęczą w Reykjaviku Reykjavik, Hallgrímskirkja i Kriunes.Wakacje rozpoczęliśmy nie fortunnie. Plan zakładał na Reykjavik i rowerowe zwiedzanie miasta. Niestety, na wyspie pogodę zapowiadają znachorzy, więc pomimo słonecznej prognozy mieliśmy ciężkie opady deszczu. Miasto zwiedziliśmy pieszo i tylko w centrum, co nie wniosło w nas wielkiej satysfakcji. Pozostało zrobić parę zdjęć, wracać do hotelu, a rankiem ruszać na północ. Zgodnie z planem pojechaliśmy na północ i dalej na wschód, w okolice Egilsstaðir, zatrzymując się na noc w Húsavíku.Po drodze odwiedziliśmy znany mi Kolugljúfur Canyon. Niewielki, ale bardzo urodziwy. Bardzo ładnie widać go z drona, lecz jak zwykle to był słoneczny i bardzo wietrzny dzień. Zrobiliśmy kilka zdjęć z aparatu, pozostawiając drona na inny raz. Kolugljúfur Canyon Wielokrotnie już tędy jeździliśmy, więc o zdziwienie, nie było ciśnienia, by kolejny raz miejsca turystyczne odwiedzać. Po krótkim postoju w Akureyri pojechaliśmy od razu do Húsavíku.Tu kolejna przeciwność losu. Aż wstyd się przyznać. W hotelu usunąłem wszystkie zdjęcia z wycieczki. Więc pozostał tylko Kościół i sztuczny ogon wieloryba. Kadry z porannego Husaviku Po fotograficznej porażce nie pozostało już nic jak jechać do domku letniskowego, który mieliśmy na tydzień, koło Egilsstaðir-Einarstaðir. Na […]
Read More
Spontanicznie w Kópavogur. Czerwiec 2020 Od dawna obiecywaliśmy sobie rowery i Heiðmörk Przy okazji spraw różnych, zatrzymaliśmy się w Kópavogur i Hotelu Kriunes. Hotel położony w przecudnym miejscu nad jeziorem Elliðavatn i lasem Heiðmörk , urzekł mnie niesamowitym wschodem słońca i ptakami, na tarasie za oknem pokoju. Było też jacuzzi z ciepłą wodą i przestronna jadalnia, z której widok na jezioro zachęcał do dłuższego pozostania. To był czas, gdy jeszcze po wirusowej panice gości było nie wielu. Widok z pokoju na jezioro Pierwszej nocy, nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem. Kolor wschodzącego słońca i wyjątkowa czerwień na chmurach oraz cisza zakłócana przez ptaki, sielanka. Po tarasie biegały rybitwy, młode szpaki, droździki i gwiazda – pliszka siwa. Rankiem przybyły też gęgawy ze swoim młodzieńcem. Obudziłem Kasię i zrobiłem zdjęcie. 2:45… Jedno z tych miejsc, do którego chce się wrócić. Pisklę pliszki siwej i gęgawa Główny cel wyprawy – Heiðmörk.Gdyby ktoś szukał lasów na wyspie, to dobre miejsce, by go zobaczyć. Miejsce tłumnie odwiedzane przez amatorów wszelkiej aktywności od biegania przez rowery po jazdę konną. Byli też i kajakarze. Jeden ze stromych, długich podjazdów Położony na południe od Kópavogur las, kilka jezior w powulkanicznym krajobrazie, to miejsce niemal epickie, raj dla […]
Read More
Wędrówka na Svalvogar. Maj 2020 Latarnia Svalvogar – cel wycieczki. Miejsce, które chodziło mi po głowie od czasu gdy ujrzałem je z morza. Miałem sprawy w Ísafjörður, więc korzystając z okazji i fajnej pogody, postanowiłem spełnić plany. Zapakowałem plecak. Początkowo miałem zostać tam na noc, jednak prognoza pogody na kolejny dzień była deszczowa i wietrzna. Szybko zmodyfikowałem zamiary. Wziąłem zestaw minimalny – kuchenkę, aparat, bluzę i ruszyłem. Przygodo witaj. Droga do latarni od północy. Odcinek łatwiejszy Półwysep, że szczytami ponad 950 metrów, długości ok. 35 km z latarnią, starą drogą i kilkoma domami, dziś stanowi atrakcje dla turystów i żądnych wrażeń tubylców. Częstym punktem wypraw, jest majestatyczny szczyt Kaldbakur (998 mnpm) i szlak nań prowadzący, oraz rzeczona latarnia. Jednak główną atrakcją, jest droga od południa, wykuta w skale nad brzegiem morza. W czasie wysokiego pływu droga bywa zalana morzem, pozostaje tylko czekać. Półwysep, zwłaszcza od południa, był kiedyś licznie zamieszkały. Dziś to są raczej domy letnie i może jedna farma. Niestety tam nie dotarłem. Osuwiska skalne blokujące drogę. Pierwsze co dało mi do myślenia to kamienie na drodze. Początkowo nie wiele potem większe i więcej. Aż wreszcie droga, w kilku miejscach wyglądała jak rumowisko. Droga, którą znaleźć można, już na […]
Read More
Druga przygoda na Snælfesnes. Islandia to taka wyspa, na którą zawsze chce się wrócić. Ja mam to szczęście, że tu mieszkam, więc opowieści mam do znudzenia. Vatnshellir Cave u podnóża Snæfellsjökull Pamiętam, gdy tam zszedłem, poczułem się bardzo nieswojo, jak by miał mi się sufit na głowę zwalić. To trzy poziomowa jaskinia o długości ok. 200, m 35 metrów pod powierzchnią, która kształtu nabrała ok. 8 tys. lat temu. Schodzi się do niej po kręconych schodach, słychać tylko dźwięk kapiącej wody, a po zgaszeniu światła latarki, można wręcz usłyszeć przejmującą ciemność. Pamiętam, gdy poproszono nasz o zgaszenie latarek i zachowanie ciszy. Nigdy nie zaznałem takiego doświadczenia. Cisza była tak przejmująca, że aż niewiarygodna. Początkowo komora jest dość wąska, dopiero dalsze jej części, stają się bardzo przestronne. Jaskinie zwiedza się z przewodnikiem i jest płatna 3 tys IKS (2019). Pod ziemią jest ok. 6 st. Celsjusza, więc dobrze jest odpowiednio się ubrać. Islandia ma wiele innych podobnych dzikich jaskiń na całej wyspie jak pobliska Sönghellir Cave, jednak ta jest na tyle fajnie zorganizowana, że nie sądzę, by warto było szukać innych. Jedynie, o co można mieć pretensje to brak jakiejkolwiek bazy sanitarnej dla turystów. Arnarstapi Klimat miejsca tworzą nastometrowe […]
Read More
Lipiec. Czas wypoczynku. Postanowiłem ten czas spędzić na Islandii i odnaleźć nowe, nieprzetarte szlaki. Tym razem zjechałem z obleganych atrakcji i poszukałem miejsc, w których jeszcze mnie nie było. Dużo zwiedzałem w nocy. Korzystając z letniego czasu, gdy noc to półmrok i nie bardzo chce się dzień zakończyć. Kolejny rok i kolejny raz udowodniłem sobie, że ta mała wyspa kryje wiele tajemnic. Tak wiele, że zawsze coś nowego się odnajdzie. Wystarczy przyjechać w innym czasie lub przy innej pogodzie i wyspa pokazuje inne, często odmienne oblicze tego samego miejsca. Powstało kilka filmów i masa zdjęć. Długo myślałem jak to pokazać i co o tym napisać. Z jednej strony dużo prywaty, z drugiej szkoda by kurzyło się w szufladzie. Zmontowałem pokaz slajdów. Trochę dla własnych wspomnień, a trochę by to pokazać. Niech zdjęcia się same opowiedzą. Przyjemnego oglądania.
Read More
Vatnajökull Największy europejski lodowiec i jego południowa część – Skaftafellsjökull. Widok na Skaftafellsjökull Zawsze tajemniczy i niedostępny. Zawsze podchodziłem do niego z respektem. Zawsze chciałem go dotknąć. Miejsce położone w okolicy centrum turystycznego i pola namiotowego w Skaftafell. Traktowane jest jako baza wypadowa na lodowiec, jaskinie lodową, wodospady Svartifoss, Hundafoss i najwyższy szczyt na Islandii – Hvannadalshniukur. Pewnego lipcowego poranka postanowiłem spełnić marzenie i pójść w jego stronę. To był deszczowy i pochmurny dzień, który podkreślał tylko surowość lodowej masy. Podejście biegło ścieżką u podnóży stromej góry, od której co jakiś czas odpadały luźne skały. Bezszelestny i nagły zabójca. Dopiero po jakimś czasie zdałem sobie z tego sprawę. Ścieżka u podnóża zbocza Idąc, ścieżka stawała się coraz bardziej śliska i bardziej błotnista. Nie zauważałem uskoków lodu i skał, dochodzących do kilku metrów głębokości. Zdałem sobie sprawę z tego faktu, dopiero gdy wracałem. Szedłem w sumie około kilometra. Stanąłem przed ścianą lodowca, gdzie bez raków i asekuracji poruszanie było już zbyt niebezpieczne. Czoło lodowca, przed którym zawróciłem. Byłem tutaj zupełnie sam. Jako rozsądny i przestraszony człowiek odpuściłem. Uświadomiłem sobie, jak wielkie bryły lodu mnie otaczają i gdyby coś się stało mógłby mnie nikt długo nie znaleźć. Błotnista ścieżka wyglądały jak skała, […]
Read More
31.czerwiec.2019 Westfjordy moje ukochane. Pokonałem już tyle razy, że nie byłoby, o czym pisać, gdyby nie fakt, że wyczaiłem gniazdo Bielika. Wyjątkowego drapieżnika, który jest tu na tyle rzadki, że muszę do niego jeszcze wrócić. Najważniejsze. Wiem gdzie jest gniazdo! Intrygująca skała – Hvítserkur. Patrząc na skałę, wystającą samotnie z wody, od zachodu widać słonia, ale od południa ja zobaczyłem goryla. W czasie odpływy można zejść na plaże i dojść do jej podnóża. Było to nasze drugie podejście i znów niestety, skała nas nie urzekła. Stwierdziliśmy, że trzeciej szansy nie będzie. Jeden punkt miej na liście do zobaczenia. Adeyjarfoss – wodospad na skraju Interioru Adeyjarfoss – wodospad leży na skraju interioru na drodze F26 na rzece Skjálfandafljót. Moje marzenie. Zawsze myślałem, że jest dla mnie niedostępny. Okazało się, że jednak można dojechać tam Fiestą. Wprawdzie ostatnie 4 km to był już off-road, ale bez rzek. Pogoda była tak ładna, że byłem gotowy pójść tam nawet pieszo. Sam wodospad może nie najbardziej okazały, ale bardzo widowiskowy. Płynąc krótkim, lecz głębokim kanionem, wije się pomiędzy skałami. Rzeka wpadała szeroko do doliny, by 30 km dalej stworzyć Godafoss. Bazaltowe kolumny tworzą głębokie pionowe urwisko. Pogoda sprzyjała, więc wreszcie Dron Mavic mógł się wykazać. […]
Read More
Czasem plany są dobre na papierze, bo rzeczywistość płata figle… Silver Cloud -300 pasażerów. Odwiedził dość nietypowo wybrzeże Islandii. Radosny wyjazd. 19 czerwca. 2019. Jeszcze dwa dni i dni zaczną być krótsze. Postanowiłem skorzystać z pięknego, słonecznego, choć jak zwykle wietrznego dnia. Spakowałem namiot i sprzęt turystyczny z nastawieniem na dwie noce w namiocie. Panorama z drogi tuż za Patreksfjörður. Pojechałem na Langanes drogą nr. 6204 za wodospadem Dynjandi. Droga wąska i mocno zniszczona, ale cisnę. Niestety po dwóch kilometrach drogę przegrodziła mi koparka. Operator stwierdził, że jest zbyt duży, a tu jest zbyt wąsko i nie ruszy się stąd do 12. Do 13 ma lunch, więc się przesunie na godzinę. Ja miałem w planach wrócić, ale nie w ciągu godziny. Zgrzyt. Na cały dzień mogę tam utknąć. Nie! Zawróciłem. 500 m n.p.m. górska , szutrowa droga, jakich wiele w okolicy Przy Dynjandi w ramach żalu zrobiłem parę ptaszków, rzadką w moim regionie Kamieniuszkę. Kolorowa kaczka, którą natura wyposażyła we wzór drugiej głowy. Podobno rzadziej jest wtedy atakowana, bo drapieżnik myśli „skoro mnie widzi, to mi ucieknie”, Edredony zazwyczaj wyluzowane, dziś podekscytowane, prowadzały się z młodymi, a i rybitwy jak zwykle sfrustrowane atakowały wszystko, co nietutejsze. Miały powody, tez opiekowały […]
Read More
Najnowsze komentarze